De temperatuur was eindelijk weer onder de 30 graden. Geen zon. Na een goede nachtrust een mooie gelegenheid om de benen te strekken voor een rondje Barlo. Om mijzelf niet voorbij te rennen mag de hartslagmeter het tempo bepalen. Iedere kilometer hoor ik over mijn oortjes de afstand, gemiddelde snelheid én de hartslag.
Na de eerste kilometer ligt de hartslag goed op schema. Bij de Vlasspreideweg en over de Ligterinkweg breekt de zon ineens door en loopt de stoffige zandweg op. De hartslag stijgt. Direct een mooie les: even een paar stapjes terug, tempo lager. Dat is geen teken van zwakte maar reageren op de situatie. Soms is langzamer een grotere uitdaging dan sneller!
Ik vind het een mooi beeld voor het omgaan met de zorgen en bergen in ons leven. Soms gebeuren er dingen waarover we ons heel druk maken, of opwinden. Vul het zelf maar in. De hartslag gaat flink omhoog! Misschien goed om dan even te bedenken: als je hartslag de hoogte inschiet kun je soms beter een stapje terug doen (voor dat het misgaat).
Bij het openluchttheater in Barlo hoor ik in mijn oortjes muziek (Neal Morse: Momentum, live 2007) met woorden over de profeet Ezechiël. Hij ziet een dal van dorre doodsbeenderen. Is hier leven mogelijk? Het zand stuift rond mijn voeten en alles is dor en droog! Het antwoord bij Ezechiel: voor God is alles mogelijk. Mijn hart begint weer wat sneller te kloppen. Nu mag het. De volgende kilometer voelt het alsof ik de wind in de rug heb.